Soms hóef je niet te kiezen!

Ik combineer al jaren twee passies: HR-werk en schrijven. Toch wordt mij bijna wekelijks gevraagd wanneer ik nou eens ga kiezen. Fulltime schrijven óf fulltime mensen re-integreren. Tot voor kort brak mij iedere keer het zweet uit. Hoe kon ik nou kiezen tussen twee mooie beroepen? Het werd mij zó vaak gevraagd, dat ik er bijna een schuldgevoel van kreeg. Gelukkig was daar De Loopbaancoach. Sindsdien slaap ik een stuk rustiger. I can eat the cake and have it!

Carbontijdperk

Als klein meisje zat ik urenlang te rammelen op mijn oude typemachine. Ik verzon verhalen waar je bij stond. Schreef interviews, kledingtips, reisadviezen. Die bundelde ik dan in mijn eigen magazine, de ANBI-krant; vernoemd naar mijn moeder Annie en mijzelf. Oplage: 3 stuks. Want meer kon mijn carbonpapier niet aan.

Paradijs

Het mag dus geen verrassing zijn welk antwoord ik gaf als mensen mij vroegen wat ik wilde worden. Journalist. Natuurlijk. Ik kon mij niet voorstellen waar ik gelukkiger van zou worden. Het visioen dat ik nonstop tekst uit mijn vingers zou laten dansen en daar nog betaald voor worden óók, leek mij het summum. Paradijs op aarde.

Dan maar jurist

Groot was mijn ontgoocheling toen ik midden jaren 80, met bijna mijn VWO-diploma op zak, voor een dichte deur kwam te staan bij de School voor Journalistiek. Er was geen plaats meer vrij voor meisjes met typmachines. Vol is vol. Er werd me nog wel een goedbedoeld advies toegeworpen. “Ga maar een praktische, algemene studie doen. Dan kom je er ook wel.” Teleurgesteld droop ik af naar de universiteit in Rotterdam. En werd ik jurist.

Knikkende knieën

Het leven kent vreemde wendingen. De inkt van mijn bul was nog niet opgedroogd, toen ik dankzij het lot en een vakantiebaantje alsnog journalist werd bij een groot havenbedrijf. Ik schreef over zeecontainers, autoboten, fruitloodsen en Russische olifanten in een vrachtruim. Liep met knikkende knieën in een metershoge kraan. Ik zoog al die indrukken op als een spons en gaf daar woorden aan. Ik had in ieder geval een groter publiek gekregen dan die befaamde 3 lezers!

HR-virus

En toen werd ik gescout door een ijverige HR-directeur. Ik had blijkbaar met zoveel verve geschreven over reorganisaties, functiebeschrijvingen en verzuim, dat ik dé gedroomde kandidaat was geworden voor een vacature als (ja die had je toen nog) Personeelsfunctionaris. Natuurlijk scheelde het vast ook wel dat ik een diploma Arbeidsrecht in mijn zak had zitten. Maar óh, wat was dat personeelswerk leuk. Problemen oplossen, arbeidscontracten maken, ingewikkelde reorganisaties tot een goed einde brengen, conflicten sussen en mensen weer aan het werk helpen. Ik genoot mij gek.

Het bloed kruipt…

Maar toch was daar dat schrijversknaagje. Dat gevoel dat er iets diep van binnen in je borrelt, dat eruit moet. Dus als ik na een werkdag mijn HR-pet af had gezet, kroop ik stiekem nog even achter dat toetsenbord. Jarenlang als onbetaalde vrijwilliger. Totdat ik ontdekte dat je ook bèst af en toe een betaald schrijfklusje ertussendoor kon fietsen. En nog één. En nog één. Daar werd ik blij van! Ik bloeide op. Ik besloot een dagje minder HR-puzzels op te gaan lossen, en mijzelf te promoveren tot Echte Tekstschrijver. Text on the Beach was geboren.

Cross-over

Het is inmiddels mijn bioritme geworden. 3 dagen per week duik ik volledig onder in de wondere wereld van re-integratie. En de andere dagen van de week ben ik alsnog die tekstschrijver geworden, waar dat kleine meisje ooit van droomde. Het mooie is, dat ik steeds vaker word ingehuurd voor een cross-over. Mag ik zomaar mijn in de loop der jaren verworven HR-kennis in een blog gieten, of een kekke nieuwsbrief. En soms doe ik bij een opdrachtgever nieuwe kennis op, die ik vrolijk kan gebruiken bij mijn “gewone” baan.

Loopbaanadvies

Laatst moest ik bloggen over duurzame inzetbaarheid. Al schrijvend kwam ik terecht op een site van de Overheid, waarop een gratis loopbaancoach werd aangeboden voor 45-plussers. Eureka! Misschien kon zo’n mijnheer of mevrouw mij Het Antwoord geven op de vraag die mij bijna wekelijks werd gesteld door Jan en alleman: “Wanneer ga jij nou eens kiezen?” Wat beschroomd klikte ik het begeleidingsverzoek aan. Nu een keer niet voor een ander, maar voor mijzelf. Het voelde een beetje bijzonder. Zorgen voor mezelf.

Yes!

Een aardige dame kwam op de koffie. Ik maakte testjes, ging in gesprek, deed mijn huiswerk. En daar rolde Het Antwoord uit: ik hóefde helemaal niet te kiezen! Ik mag doen waar ik blij van word! En laat dat nou zowel mijn HR-kantoor als mijn schrijfhuisje op het strand zijn! Sterker nog: ik mag zelfs trots zijn dat ik die droom van dat meisje heb verwezenlijkt en daarnaast ook nog een mooie andere carrière heb opgebouwd. Zolang ik alles en vooral mijzelf maar goed in balans houd, is er niets aan de hand. Misschien vreemd dat een vijftigplusser met zoveel HR-vlieguren die bevestiging moest horen van een ander. Maar ik slaap weer prima. En ben zelfs een beetje trots op mijzelf geworden!

Voor nieuwsgierige 45-plussers onder mijn lezers: je vindt meer informatie over de regeling en voorwaarden op www.rijksoverheid.nl/actueel/nieuws/2018/12/31/gratis-ontwikkeladvies-voor-45-plusser

En je vindt eenvoudig deelnemende loopbaancoaches op bijvoorbeeld de site www.noloc.nl/deelnemers-ontwikkeladvies