Rauw

Bij twijfelwoorden Google ik. Snuffel in Woordenlijst.org of Taaladvies.nl. Of, beter nog, ik app lieve vriendin Heleen (een nog grotere taalpurist dan ikzelf) en we sparren gezellig een robbertje. En dan leg ik me met liefde neer bij de ooit-zo-afgesproken-schrijfwijze. Maar bij dit woord voel ik me niet senang. Ik twijfel niet over de spelling, die is me al jaren duidelijk. Hij klópt gewoon niet. En ik voel het elke keer als het mij overkomt. Maar nu ik even in de gelukkige omstandigheid verkeer dat het mij persoonlijk niet raakt, is de tijd rijp om mijn stem te verheffen.

Rouw

Het gaat hier niet over de beruchte barbeque of intervieuw (ja heus, zo schrijf je het níet). Ik heb het over rouw. Rouw. Wie heeft in hemelsnaam ooit verzonnen dat het op deze manier moet worden geschreven? Was het iemand zonder enige levenservaring of invoelingsvermogen? Of wellicht iemand die het nooit heeft hoeven ondergaan? Want natuurlijk is ou niet juiste spelling. Het moet rauw zijn.

Gestript

Er is voor een mens bijna geen andere staat van zijn die de intensiteit evenaart. Dat moment waarop je, meestal onverwacht, ondergedompeld wordt in een bad van zoutzuur, dat iedere bescherming oplost. Je voelt je verdoofd, wezenloos, alleen. En vooral kwetsbaar. Je bent gestript van veiligheid en vertrouwen. Iedere vezel van je lijf doet zeer. Herinneringen raken de uiteinden van je zenuwen als gemene speldenprikken. Doorklieven je met scherpe messen. Je voelt je rauw. Het leven voelt rauw.

Mist

Door het met ou te schrijven ontstaat er verhulling. Een bijna Calvinistische maskering van het werkelijke gevoel dat er onder zit. Als iemand in de rouw is, laat je diegene met rust. Ach, die heeft even tijd nodig om te verwerken. Praat er maar niet over, dan bestaat het niet. De buitenwereld gaat gehaast verder met het eigen leven. Met af en toe een schichtige blik over de schouder naar degene die het verlies geleden heeft. En al gauw verdwijnt het in een verre, veilige mist.

Warmte

Mensen, schrijf en noem het zoals het is. Noem het rauw. Wie het ooit heeft ervaren, zal het beamen. Onvrijwillig verlies voelt als een open wond met niet aflatende, zeurende pijn bij alles wat je doet. Wikkel een warm verband om die persoon, gemaakt van liefde, geduld, begrip. Het mag ook best stilte zijn. Maar laat het ontvankelijke stilte zijn, die wacht op het moment waarop de ander er klaar voor is om er wel over te praten. Loop niet weg. Zorg ervoor dat je er bent en blijft. Met open armen en oren.