Bum on the Beach

“Laat die maar een keer thuis,” knikt Man op vrijdagavond, met strenge blik naar mijn laptop. Oef. Eigenlijk heeft hij gelijk. We gaan anderhalf dagje relaxen in het strandhuis. Borrelen met vrienden, nachtje slapen, de dag erop zitten in de zon. Geen Text on the Beach, maar Bum on the Beach is de bedoeling. En dan toch is daar het knaagje in mijn hoofd. “Maar wat nou als ik wil schrijven? Ik heb nog zóveel te doen.” zeurt het stemmetje. Ik probeer het nog even. Man is onverbiddelijk. Nee. Ook geen Bullet Journal of agenda. Het is Pasen. We gaan alleen op stap met pyjama, boeken, hapjes en wijn.

De volgende morgen

Ik heb een heel vervelende eigenschap. Zodra ik wakker word, sta ik aan. Ik maak lijstjes van dingen die nog gedaan moeten worden. Terwijl ik nog naast een ronkende echtgenoot in bed lig, krijg ik de meest geniale invallen voor nieuwe blogs, grappige foto’s, mooie feestjes, boodschappen en wanneer klussen gedaan moeten worden. Ik val niet meer in slaap. Woorden en plannen buitelen door mijn hoofd. Thuis is dat niet erg en sluip ik zachtjes naar mijn kantoor. Maar die Eerste Paasdag niet. Geen WiFi of toetsenbord te bekennen. Geen Bullet Journal of schrijfblok. Ik bespeur een mini-kladblokje van een bevriende relatie. Maar nee. Ik zou het niet doen. Bum on the Beach.

Cold turkey

In mijn pyjama zit ik met mijn kont in het nog natte zand met een kopje koffie naar de branding te staren. Bedenk mooie interviews en pakkende teksten. En ik kan ze niet kwijt. Het voelt bijna als cold turkey afkicken. Een meeuw komt tot op een armlengte aantrippelen en kijkt mij onderzoekend aan. Gelukkig, ik heb mijn telefoon nog. Slinks maak ik een foto van mijn koffie en paaseitje en plaats het snel op Facebook met een ieniemini-tekstje. Quickfix voor beginners. De rest van de dag nestel ik me braaf achter achtereenvolgens een paasstol, cup-a-soupje en droge witte wijn. Ik lees de Linda uit, puzzel een beetje, luister muziek en ontvang een paar vrienden. Best lekker, zo’n microvakantie.

WiFi

De mosselen smaken prima, we genieten van de zon en een dessert. Dan is het zover: we gaan ’s avonds weer naar huis! Bruinverbrand, een beetje loom en erg zanderig rijden we weer terug. Zodra mijn telefoon weer WiFi ruikt plingt hij er lustig op los. Ook mijn laptop vreet hongerig de Mb’s die hem worden toegeworpen. Ik check snel het nieuws (en word daar eigenlijk niet vrolijk van), handel wat mailtjes af (er blijken méér mensen tijdens Pasen gewoon door te werken?!) en zoek nog even een hotel voor de zomervakantie (huh, zó duur?). Eigenlijk was het leven zonder laptop een stuk rustiger. Maar toch: ik werd vanmorgen wakker, en sloop nog voor de ontbijtbroodjes zachtjes naar mijn kantoor…